Kompasy i zegary słoneczne

Świat to za mało, gdy płyniesz ze mną.

Kompas
Pierwsza wzmianka o użyciu w nawigacji igły magnetycznej, unoszącej się na wodzie w naczyniu, jest w chińskiej książce w XI wieku. W XIII wieku włoscy marynarze zastąpili pływającą „igłę” nowym urządzeniem, którym było pudełko z twardego drewna bukszpanu z zamkniętą wewnątrz igłą. Bukszpan po łacinie to „buxus”, stąd też pochodzi nazwa busoli. Nieco później pod igłą na dnie pudełka umieszczono podziałkę w stopniach. Pozwoliło to nie tylko wyznaczać kierunek północny, ale także i kierunki pośrednie. Taki przyrząd nazwano kompasem (od włoskiego „compaso” – podziałka). Kompas od samego początku utożsamiany jest z morzem i żeglarstwem. Posiadanie takiego przedmiotu pozwala nam wczuć się w to co czuli dawni odkrywcy. Kompas był wtedy jedynym urządzeniem które pomagał nie zgubić się na morzu.
Zegar słoneczny
Początkowo zegarem słonecznym był wysoki słup. Czas określał cień rzucany przez przedmiot oświetlony Słońcem. Rano cień słupa był dłuższy, w południe krótszy, wieczorem znowu stopniowo się wydłużał, spełniając w ten sposób rolę zegarowej wskazówki.
Potem Egipcjanie wynaleźli zegary z tarczą pionową, na której wskaźnikiem była nie długość, a kierunek rzucanego cienia. Zegar taki powoli udoskonalano.

Wyświetlanie 1–12 z 19 wyników

1 2
Translate »